Eindelijk….gehaald…ik kan het bijna niet geloven….de examinator kijkt me aan en zegt: “je rijdt nog wat gehaast…maar dat zal wel verbeteren als je meer rij ervaring opdoet…..”Hij feliciteert mij en dan dringt het pas tot me door: ik ben geslaagd! Eindelijk, ik kan het bijna niet geloven. Al die stressvolle rijlessen, mijn ingreep het vorige examen, de schaamte, de fysiek voelbare spanning en mijn groeiende onzekerheid hierdoor: alles flitst als een sneltrein aan me voorbij….

Suzanne en ik. Onze dromen, wensen en verlangens bespreken we al heel lang met elkaar. Al jaren, maar de laatste maanden op een breder en dieper level. Beiden op zoek naar zichzelf, naar onze eigen ik. Ieder op haar eigen manier, maar grotendeels tot onze verbazing ook met flinke overlappingen. Herkenning, een lach en een traan…ook in onze omgeving zien we regelmatig vrouwen die op zoek zijn. Zoeken naar innerlijke rust. Zoeken naar hun eigen talenten. Vrouwen die zich afvragen wat ze nu écht willen! Thuis en op het werk. Vrouwen die het verdomd lastig vinden om tijd voor zichzelf in te plannen. Vrouwen die zich kleiner maken door de ander groter te maken. Vrouwen die hier verstandelijk klaar mee zijn, maar deze cirkel nog niet kunnen of durven doorbreken. Mijn vader kijkt me met een licht spottende blik aan en zegt: “nee, je krijgt vanavond onze auto echt niet mee…oefen eerst maar overdag”…..bam…daar klinkt een stemmetje : ”zie je wel….ik ben niet goed genoeg”.

Na de zoveelste inspirerende middag theedrinken en dromen over wat we graag zouden willen, spreken we eindelijk naar elkaar uit: “Als we nu eens al die vrouwen bij elkaar brengen en een mooi dagprogramma bieden? Met technieken en oefeningen, zodat zij het mooie in zichzelf (weer) zien en effectief gaan inzetten? ”. Ja, hier worden we allebei blij van! We plannen een datum en dat is het startsein om echt in actie, in beweging te komen! Al snel rollen er globale programma’s uit mijn pen en komt de datum van de eerste workshop dichterbij. Ik voel trots (dat heb ik toch maar gedurfd!), ongeduld (was het maar zover!), enthousiasme (we gaan zo’n gave dingen doen!), maar ook een bekende lichte spanning in mijn  buik. Verdorie, dan komt ook nog dat bekende stemmetje in mijn hoofd erbij:  “stel dat het niet goed genoeg is” en  ”ik ben echt niet goed genoeg!” Deze zinnen/overtuigingen zoeken een plek om zich te nestelen in mijn hoofd….proberen me aan het twijfelen te maken….me te laten vluchten. Nee, dat gaat niet meer gebeuren! Dat is me in het verleden al te vaak overkomen: me klein gemaakt, me laten verstarren door onzekerheid. Te vaak ben ik niet in actie gekomen, heb ik gezwegen! Een workshop geven? Ik heb het nog nooit gedaan! Maar nu ga ik  het doen!

Ik zie mezelf weer staan als jong volwassene tegenover mijn vader. Mijn vader die , toen ik het vertrouwen vroeg om de auto mee te krijgen,  eigenlijk tegen me zei “je bent niet goed genoeg!” Mijn vader, die mij met al het mooie wat hij te bieden heeft, een warme jeugd heeft bezorgd. Mijn vader die alles gaf wat hij kon en nu nóg geeft wat kan! Mijn vader die ik respecteer. Ik besef nu maar al te goed dat die stemmen in mijn hoofd mijn overtuigingen zijn uit mijn verleden: ” ik ben niet goed genoeg”.  Hier ging ik in geloven. Niet alleen tijdens het autorijden, maar ook als kind in andere situaties spookte deze zin regelmatig door mijn hoofd. Maar ik ben dat kind niet meer, ik ben een volwassen vrouw! Het verschil met een aantal jaren geleden is, dat ik niet meer geloof in die stemmetjes. Ik weet dat die stemmen niet echt zijn, maar een hersenspinsel. Ik weet nu  dat deze overtuiging vanuit het verleden komt. Het verschil met een aantal jaar geleden is,  dat ik nu in beweging ben gekomen. Dat ik me niet meer laat leiden of tegenhouden door angst. Want altijd zit er angst onder. Ik ga het gewoon doen! Niet helemaal alleen, wel samen met Suzanne, dat wel. Omdat het samen zo fijn voelt en krachtig!  En  bovenal, omdat we in elkaar geloven!  Gek hoe dat werkt….dat je denkt nog altijd die (al is het maar kleine) bevestiging van die ander nodig te hebben. Een klik hebben met elkaar is fantastisch, een bevestiging van een ander heb ik eigenlijk allang niet meer nodig! Dus kom maar op met die MISU workshop. “Hier sta ik” is de titel van de eerste. Toepasselijker kan het niet! Ik wens dat we heel veel vrouwen een stukje bewustwording en inzicht kunnen bieden, waardoor ze ook (weer) in beweging komen. Dat ze stappen gaan nemen die goed voelen! En dan kunnen zeggen ”HIER STA IK”!!!